Wandelen in het Amfitheatre

Drakensberg 14 augustus
6 Uur opgestaan (is ook geen uitzondering meer) om op tijd aan het ontbijt te verschijnen want de wandelgroep zou om half 8 vertrekken. Ontbijt was goed. Nog snel even een fles water gekocht want er werd aangeraden om minimaal anderhalve liter water per persoon mee te nemen.
Alle drie een rugzak met daarin een lunchpakket (verzorgd door het hostel), water en een windjack want eenmaal boven zou de wind nog weleens koud kunnen zijn. Om half 8 werden we in zo’n “hop-on, hop-off”busje geladen met 13 personen en een gids welke tevens de driver was. Het was een reis van 1,5 uur tot de ingang van Sentinel Peak park. Daarna nog een half uur gereden om op 2500 meter te geraken. Deze weg was iets minder comfortabel dan de voorafgaande kilometers………..onverharde weg en stenen zo groot als struisvogeleieren. Enfin aldaar aangekomen konden we even naar het toilet voor de trip ging beginnen.
Om half 10 uur zijn begonnen aan de hiking van 10 km (enkele reis) van de Drakenberg. De eerste paar km gaan nog goed maar al snel ga je meer klimmen en wordt het pad smaller en kun je je niet meer veroorloven om rond je heen te kijken terwijl je loopt omdat je anders je evenwicht kunt verliezen. Ook krijg je last van de hoogte en voel je een tekort aan zuurstof. Al vrij snel viel een vader met dochter en zoon af omdat dochter Astma had en het te zwaar werd. Moeder en andere dochter zijn bijgebleven. Op dat moment dacht ik dat ik de volgende zou zijn die zou afvallen want het was redelijk zwaar. Maar Noor en Bart hebben me er door getrokken. Daarna moet ik ook eerlijk zeggen dat de ademhaling beter ging en dat het minder zwaar werd voor mij maar ook voor Noor. Bart deed de wandeling met twee vingers in de neus. Wat een conditie heeft die vent !!
We waren bij de laatste 250 meter aangekomen voordat we boven op het plateau van de Drakensberg konden gaan lunchen. 250 meter lijkt niet veel maar dat waren de zwaarste 250 meter die ik ooit heb afgelegd. Er liep geen pad meer maar je moest alleen over rotsen klimmen en klauteren. En het liep ook nog eens heel erg steil. Bart ging vooruit en Noor en ik hebben de weg samen afgelegd met af en toe rusten tussendoor. Noor keek uit naar het appeltje wat in het lunchpakket zat en ik naar het blikje cola wat ik als laatste nog even in mijn rugzak had gestopt. Dat heeft ons geholpen. Boven aangekomen wachtte ons een uurtje rust en een paar broodjes en natuurlijk weer prachtige vergezichten.
Na een klein uurtje zijn we de terugweg begonnen welke voor mij en Noor minder zwaar was om dat we gingen dalen. Bart daarentegen stijgt liever dan dat hij daalt. Tijdens de wandeling hebben we de hoogste waterval van Zuid-Afrika bezocht en de 2e hoogste waterval van de wereld. De Tugela waterval welke op dit moment droog stond. Daarna verder gelopen over redelijk vlak terrein naar de ladders. Dit waren stalen trappen bevestigd aan de rotsten waar over je naar beneden moest klimmen. De eerste waren 20 en de 2e 25 meter lang. Steil recht naar beneden. Best spannend!
Tegen half 4 waren we weer beneden en met de bus terug gereden naar onze lodge waar we weer om 6 uur waren.. Bart had goed voorspeld dat Erik heerlijk voor ons had gekookt en dat hij al een aardige borrel tot zich had genomen. Nou dat klopte hoor ! thuis aankomen stond hij gezellig te keuvelen met wat mensen die aan het BBQ-en waren. De fles wijn was bijna op. Maar eerlijk is eerlijk hij had heerlijk gekookt. Een soort chili con carne. En gesmuld hebben we zeker……………..
Daarna nog even douchen en de koffers inpakken en moe en voldaan naar bed gegaan want de volgende dag zouden we weer vroeg moeten vertrekken naar het vliegveld in Johannesburg